zaterdag 28 juni 2008

Nederliner

Vandaag in het NRC met plezier de analyse van Auke Kok gelezen over Oranje en het E.K. voetbal. Onder de titel 'Twaalf dagen glorie' krijgt mijn gevoel, waarmee ik de afgelopen weken rondliep, handen en voeten.

Het begon voor mij op de avond van de 9e juni. Om acht uur liepen en riepen een paar buurtkinderen van pak 'm beet zes dat 'Italianen' dood moeten. Vreemd. Ken ik niet van vroeger. Ik geloof niet dat ik zo ben opgevoed. Het wedstrijdcommentaar van van Frank Snoeks was niet minder bevreemdend. Mijn eerste kennismaking met Snoeks was de opmerking 'John van het Schip schampt het gel uit zijn haar'. Deze voor hem typerende, afstandelijke en onderkoelde toon was blijkbaar ergens tussen Hilversum en Bern op een rastatte blijven liggen. Ik geef toe dat de Italianen terecht het onderspit hebben moeten delven, maar om nu van de weeromstuit elk gat te vullen met beelden van doelpunten uit deze wedstrijd. Ik werd er een beetje moe van.

De wedstrijd tegen de Fransoos maakte de gekte nog gekker. Nederland was al oranje. Het kon blijkbaar nog oranjerder. Met als potsierlijk hoogtepunt het bezoek van onze MP aan onze jongens in de kleedkamer. Had ik iets gemist. Hadden wij een prijs gewonnen. Misschien geeft de gedachte dat Balkenende al in Olympische sferen was door promotie te maken voor het idee dat deelnemen belangrijker is dan winnen troost. Blijkbaar werkt het oranjegevoel zo verblindend dat Riberi er 2 x 45 minuten niet of nauwelijks is geweest. De kritische noot van J.C. 'dat je in de problemen bent gekomen op het moment dat je keeper één van je beste spelers is', werd niet of nauwelijks gehoord. Tjonge, jonge, jonge, jonge en dan heb ik het nog niet gehad over het commentaar van Evert ten Napel. Die 'Voorwaarts Christen strijders' korfbaltoon mist elke nuance en beschouwing. Ik kon het na vijf minuten niet meer aanhoren en heb Nederland 1 ingeruild voor de BBC.

Na Roemenie waren zelfs onze 'B' pupillen van een andere planeet.

Op de avond van de wedstrijd tegen de Rus zat ik op een festival in 'De Heimat'. De mensen die ik sprak zagen wel brood in een 'endspiel' tussen Duitsland en 'Die Niederlande'. Sympathiek. Het verlies ging door het muzikale geweld van de Foo Fighters langs mij heen. Voor de oplettende luisteraar speelde Grohl en de zijnen nog 'Hocus Pocus' van 'Focus'. Amerikaanse band van nu speelt Nederlandse hit van weleer in Duitsland voor 70.000 mensen. Wat wil je nog meer. Trots op Nederland. De volgende dag naar huis en de grens voorbij lagen bij de eerste parkeerplaats allemaal welpies in de berm. Er werd de volgende dagen niet of nauwelijks over voetbal gesproken. Bert Maalderink dient zijn ontslag in. Tenslote wordt een kritische attitude in tijden van hosanna niet op prijs gesteld.

Hoe zijn we als volk de laatse jaren onze zelfbeheersing kwijtgeraakt. Hoe gemakkelijk schieten wij van de ene emotie in de andere. Hoe zeer lijden wij aan grootheidswaan en als gevolg daarvan een misplaatst gevoel van ongenaakbaarheid. Hoe zijn wij onze bescheidenheid en stabiliteit kwijtgeraakt. Op diverse niveaus zijn we sinds jaren de weg kwijt. Redelijkheid is geen optie. Het politieke midden is niet meer het interessant. We gaan voor extremen. De Nederlander lijkt meer en meer verworden tot een borderliner. Voer voor psychologen en andere analytici. Misschien kunnen ze het 'Nederliner' noemen.

donderdag 19 juni 2008

De baas

Het publiek bestond voornamelijk uit mannen. Mannen van een bepaalde leeftijd. Tussen babyboom en nix. Veertigduizend om precies te zijn. Trouw en volgzaam. Locatie kil en afstandelijk. Het podium was sober. Enkel een kleine Nederlandse en Amerikaanse vlag hing aan de zijkant van het toneel. In een tijdsbestek van 25 jaar zag ik hem gisteravond voor de 6e keer. De glans zal er wel vanaf zijn dacht ik de laatste jaren voorafgaand aan een concert. Passé en niet meer van deze tijd. Niets is minder waar. Springsteen slaagt er iedere keer weer in elke vorm van scepsis in de eerste maten weg te spelen. Hij is en blijft ook na gisteravond 'de baas'. Charisma is een vreemd en ongrijpbaar fenomeen. Als je 'de baas' per ongeluk tegen het lijf zou lopen valt hij waarschijnlijk niet op. O.k. hij heeft zijn composities en natuurlijk de 'E Street Band'. Dat neemt niet weg dat wanneer je hem zoals gisteren in de Arena ziet acteren, hij zonder veel gebaren en opsmuk verwordt tot een zeer grote kleine man. Hij is in staat elke locatie glans te geven, ondanks de sombere ondertoon van veel van zijn liedjes. Hij is de vleesgeworden vitaliteit van de westerse samenleving. Hoewel deze samenleving zich volgens kenners op een keerpunt bevindt, was gisteravond het onuitgesproken gevoel dat we het gewoon goed hebben met z'n allen. Deze verbondenheid hebben mannen van een bepaalde leeftijd blijkbaar nodig. We waren met z'n veertigduizenden. Tussen baby-boom en nix. Trouw, volgzaam en blijven geloven in een 'beloofde land'. Amerika, het land van droom en wensen. Ik voelde het ook. Moet ik de vlaggen nog uitleggen.

woensdag 11 juni 2008

Quiz

Aan het einde van het schooljaar heb ik de gewoonte mijn lessen te vullen met muziek. De leerlingen krijgen willekeurige muzikale thema's voorgeschoteld in de hoop dat zij de deuntjes herkennen en in staat zijn titel en uitvoerende artiest(e) of groep op te schrijven. Hoofdprijs is een denkbeeldige rollade.

Dit jaar heb in het kader van trots op Nederland en het E.K. gekozen voor 100% Nederlandstalige fragmenten. De keuze van de nummers is natuurlijk arbitrair en ik heb dit jaar graag gebruik gemaakt van Vic van der Reijt's top 100 van de Nederlandstalige singles.

Nederlandstalige muziek leeft. Ondanks het feit dat veel fragmenten van voor hun geboorte waren hebben weinig leerlingen moeite met herkennen. Van de vijftien fragmenten er meer dan tien goed hebben kwam in veel klassen vaak voor. Dit maak ik anders nooit mee. Meer dan tien is normaliter eerder uitzondering dan regel. Andere conclusie is dat 'Peter' van 'Sweet Sixteen' gezien het enthousiasme waarmee het in diverse klassen werd ontvangen zo weer uitgebracht kan worden. Hoeft mijns inziens weinig aan gesleuteld te worden.

Barend Servet is voor veel leerlingen een brug te ver. Waar moet dat heen! In ieder geval rollade vervangen door ijs.

zondag 1 juni 2008

T-shirt

Katoenen hemden met korte mouwen uit één stuk, zonder kraag en opdruk zijn op Pinkpop ruimschoots aanwezig. Deze print zorgde tijdens de wandeling van Hives naar Morrisette voor een glimlach.