vrijdag 28 november 2008

Being There

Een half uur voor de wekker. Job staat naast bed en moet plassen. We lopen naar het toilet. Job kleedt zich uit en gaat uitgebreid zitten. Hij is wakker, ik niet. Hij begint een heel gesprek. Omdat iedereen nog slaapt zeg ik hem dat hij zachtjes moet praten. Ondanks het tijdstip zet Job hoog in en fluistert; 'Pappa weet je wel wat onderwijs is?'

Hij heeft drie ochtenden proefgedraaid op school, maar deze vraag kan ik niet plaatsen. De leerling staat centraal, mijn zoon helemaal. Ik ben benieuwd naar zijn antwoord.

'Nou, dan botst een politie auto op een ambulance.'

Hoe kan hij dit weten.

zondag 23 november 2008

Goed gesprek

De A7 tussen Groningen en Hoogezand. Avondspits in het oostelijk deel van de provincie. l'Histoire de Melody Nelson zachtjes over de speakers. De stem van Serge Gainsbourg doet de rituele vergaderdans van dinsdagmiddag vergeten.

We rijden langzaam een autotransporter van Koopman uit Noordhorn voorbij. Vanaf de achterbank noemt Job het aantal auto's en merk. Hierna blijft het een tijdje stil.

Vanuit het niets komt Job met de vraag; 'Pappa wat is jokken?'. Ik denk na en antwoord door te zeggen dat je dan niet helemaal eerlijk bent. Job zie ik in de achteruitkijkspiegel dit antwoord tijd geven. Ik vraag of hij weet wat niet helemaal eerlijk zijn is.

'Ja dat is jokken.'

vrijdag 21 november 2008

Herman Philippus Kuiphof 1919 - 2008

Vijf jaar geleden werd ik door de Tafelronde van Emmen uitgenodigd een verhaal te houden over mijn generatie. De gegoede burgerij van Emmen en omstreken had vele sprekers gehad. Generatie X ontbrak.

Hoe begin je een betoog waarin je Punk, Van Agt, Bestek 81, Joy Division, Lubbers, U2, Nirvana, postmodernisme, Bos en Balkenende de revue wilt laten passeren. Niet allemaal het trefpunt van gezelligheid. Mijn generatie weet niet beter dat de broekriem altijd aangetrokken moest worden. De huidige kredietcrisis klinkt dan ook welhaast vertrouwd. Alle posities die er maatschappelijk toe doen waren halverwege de jaren tachtig al ingenomen door de babyboomers. Voor Generatie X viel er weinig te halen. Je was in die tijd snel te hoog opgeleid. Maar ja, hoe begin je een verhaal tegenover een groep die voornamelijk bestaat uit succesvolle babyboomers. Hoe kom je herkenbaar en fatsoenlijk binnen als je gaat spreken over een generatie die grote vraagtekens zet bij de maakbaarheid van mens en maatschappij.

Na een korte introductie liet ik beelden zien van de WK voetbal finale in 1974. 'Zijn we er toch ingetuind' was het commentaar van Herman Kuiphof. Een beter vertrekpunt kon ik niet bedenken.

Meneer Kuiphof bedankt. U had een vertrouwenwekkende stem. Niet alleen als sportcommentator op tv, maar ook als vaste gast in de radioprogramma's van Ischa Meijer.

Taking Chance

By U.S. Marine Corps Lieutenant Colonel Michael Strobl

When we arrived at Billings, I was the first off the plane. The funeral director had driven five hours up from Riverton, Wyoming, to meet us. He shook my hand as if I had personally lost a brother.

I picked up my rental car and followed Chance for the five hours back to Riverton. During the long trip I imagined how my meeting with Chance's parents would go. I didn't know anything about Chance Phelps; not even what he looked like. I wondered about his family and what it would be like to meet them. I was very nervous about that.

When we finally arrived at the funeral home, I felt I needed to inspect Chance's uniform to ensure everything was proper.

Earlier in the day I wasn't sure how I'd handle this moment. Suddenly, the casket was open and I got my first look at Chance Phelps. His uniform was immaculate—a tribute to the professionalism of the Marines at Dover. I noticed that he wore six ribbons over his marksmanship badge; the senior one was his Purple Heart. I had been in the Corps for more than seventeen years, including a combat tour, and was wearing eight ribbons. This private first class, with less than a year in the Corps, had already earned six.

The next morning, I wore my dress blues and followed the hearse for the trip up to Dubois, population about 900, some ninety miles away. This was the most difficult leg of our trip for me. I was bracing for the moment when I would meet his parents and hoping I would find the right words as I presented them with Chance's personal effects. We got to the high school about four hours before the service was to begin.

In short order I met Chance's step-mom and father, followed by his step-dad and, at last, his mom.

I told them about our trip. I told them how, at every step, Chance was treated with respect, dignity, and honor. I didn't know how to express to these people my sympathy for their loss and my gratitude for their sacrifice. Now, however, they were repeatedly thanking me for bringing their son home and for my service. I was humbled beyond words.

The service was a fitting tribute to this hero. When it was over, we stood as the casket was wheeled out with the family following. The casket was placed onto a horse-drawn carriage for the mile-long trip from the gym, down the main street, then up the steep hill to the cemetery. I stood alone and saluted as the carriage departed the high school.

All along the route, people had lined the street and were waving small American flags. The flags that were otherwise posted were all at half-staff. For the last quarter mile up the hill, local boy scouts, spaced about twenty feet apart, all in uniform, held large flags. At the foot of the hill, I could look up and back and see how enormous the procession was. I wondered how many people would be at this funeral if it were in, say, Detroit or Los Angeles—probably not as many as were here in little Dubois, Wyoming.

The carriage stopped about fifteen yards from the grave. Once the entire crowd was in place, the pallbearers came to attention and began to remove the casket from the caisson. As I had done all week, I came to attention and executed a slow ceremonial salute as Chance was being transferred from one mode of transport to another.

From Dover to Philadelphia, Philadelphia to Minneapolis, Minneapolis to Billings, Billings to Riverton, and Riverton to Dubois, we had been together. Now, as I watched them carry him the final fifteen yards, I was choking up. I felt that, as long as he was still moving, he was somehow still alive. Then they positioned him over his grave. He had stopped moving.

Now, he was home to stay and I suddenly felt at once sad, relieved, and useless. It had been my honor to take Chance Phelps to his final post. Now he is on the high ground overlooking his town.

I miss him.

Gisteravond heb ik gekeken naar de documentaire Operation Homecoming van Richard Simmons. Ik werd meegenomen in de hoofden van mannen en vrouwen die vochten in Irak.

Vandaag keek ik vanuit lokaal 108 naar samenpakkende duistere wolken. Ik moest denken aan Chance Russel Phelps. Rouwcentrum, uniform check, gymzaal en graf. Zijn 'thuiskomst' zit nu in mijn hoofd.

woensdag 12 november 2008

Knakworst

11 november is de dag. Job en Lot zijn er klaar voor. Om vier uur generale repetitie bij opa en oma. Oefening wordt beloond. Naar huis en voor het lopen nog snel een warme hap. Boerenkool met gehaktbal. Tussendoor een paar keer onder aanvoering van Job naar de deur om de vocale kwaliteiten van kinderen uit de buurt aan te horen. Een kikker van chocolade is onze dank. Job geniet zichtbaar van zijn rol als gulle gever. Hierbij gebleven, was ook goed. Later wordt duidelijk waarom. Job denkt dat je tijdens Sint Maarten ook snoep moet meenemen voor de mensen bij wie je aanbelt. Dat je met een lichtje laat over straat mag lopen is voor hem voldoende. Lopen en geven is zijn idee.

De lampionnetjes van Job en Lot worden ontstoken. We overtuigen dat er een lege tas mee moet. Welke buren als eerste is het volgende dilemma. We volgen Lot en slaan linksaf. Voor buurvrouw Jantje wordt door Job enthousiast gezongen. Lot snapt het concept nog niet helemaal en blijft stil. Ze kijkt haar ogen uit. Twee huizen verder begint ze de smaak te pakken te krijgen en zingt nu zachtjes mee. Ze weigert het verkregen snoepgoed in haar tas te stoppen. Je krijgt iets en moet het direct weer afstaan. Hoe durven we.

Het idee om eerder met Lot naar huis te gaan laten we varen. Ze wil zonder handje lopen en steekt trots haar neus omhoog. Als een prinses baant ze zich een weg door het donker.

'Ze zijn er niet' is Job's commentaar als de bewoners niet stante pede verschijnen. Op naar het volgende huis zie je hem denken. Tenslotte is en blijft Sint Maarten hard werken.

Door beide wordt snoep verkozen boven gezond. Logisch. Lot kiest op kleur, Job op grootte. Een mandarijn als extra traktatie wordt geweigerd. De vrouw van de bakker vindt onze trots zo schattig dat ze wel drie dingen mogen uitkiezen.

Het geplande rondje om de vijver zit er bijna op. Een oud echtpaar doet open. Job begint te zingen en Lot valt halverwege in. Het echtpaar vindt dat ze beide prachtig hebben gezongen, maar moeten even wachten op een traktatie. De vrouw des huizes gaat naar de keuken en komt terug met een pannetje met daarin warme knakworstjes. Lot weet inmiddels heel goed hoe het systeem werkt en pakt er één. Job kijkt haar ongelovig aan en vraagt zonder gene of ze geen snoep heeft. Wij proberen te redden wat er te redden valt en zeggen dat een knakworst ook heel lekker is. Voor Job is er geen uitweg meer. Hij moet wel een worstje aannemen.

Op weg naar de volgende deur en uit het zicht vraag ik of Job zijn knakworst al heeft opgegeten.

Chris antwoordt met volle mond.

vrijdag 7 november 2008

Week 45

Wanneer ik als kind de vlizo trap naar zolder beklom keek JFK middels een groot fotoportret mij recht in de ogen. Vader had voor mijn zijn anderhalf jaar in New York gewoond en dit was in huis één van de weinig direct zichtbare herinneringen aan zijn verblijf. Ik maak mijzelf wijs dat ik door dit portret op jonge leeftijd geïnfecteerd ben geraakt door het Americana virus. De eerste spreekbeurt op de lagere school waren dia's van pappa uit Amerika.

Obama was afgelopen week all over the place. Na een nacht met weinig slaap waren de meeste klassen woensdag zo slim te vragen wat ik van de verkiezingsuitslag vond. Even geen standaard godsdienstles was de verborgen agenda waar ik graag gehoor aan gaf. Naarmate de dag vorderde sloeg de vermoeidheid toe. Ik werd emotioneler en pathetischer. Zelf geboren in de jaren zestig van de vorige eeuw vertelde ik de leerlingen dat die jaren helemaal niet zo leuk waren. Peace, love en understanding mag voor velen het beeld zijn. De jaren zestig waren in retrospectief zeer gewelddadig. Helemaal geen bloemetjes in je haar. De moord op Kennedy, MLK en Malcolm X, de oorlog in Vietnam, rassenrellen en gewelddadige demonstraties. Je kon het treffen dat je gelyncht werd vanwege je huidskleur. Dat er binnenkort twee donkere meisjes rennen door de gangen van het Witte Huis, ja, dat betekent wel iets.

McCain kwam ook ter sprake. Hij toonde zich een groots verliezer. Ik citeerde vrijelijk uit zijn zeer respectvolle betoog over de historische keuze van het Amerikaanse volk voor Obama. Het plichtmatige voorbij.

Veel mensen zien Amerikanen als achterlijk en dom. Ik moet de deze week getoonde vitaliteit in Nederland nog zien. Hebben wij ooit een vrouwelijke premier gehad. Hoeveel gemiep en gemor viel er niet te horen na de benoeming van een Nederlander met een Marokkaans verleden tot burgemeester van Rotterdam. Rabat aan de Maas stond zelfs geschreven. Om maar te zwijgen van de krachten die bang zijn dat Sinterklaas over een paar jaar niet meer gevierd mag worden.

Op zolder is genoeg ruimte. Ik ga morgen een foto van Obama inlijsten.

donderdag 6 november 2008

Recycling

De Tour nog met potlood. De Ronde van Vlaanderen, Waalse Pijl, Luik-Bastenaken-Luik en Giro inmiddels met pen. Armstrong's agenda voor 2009 begint vol te raken. Als wielrenner zou ik na het zien van bovenstaande foto bang worden en mijn ambities voor 2009 bijstellen. Lance sprak gisteren in San Diego na afloop van testen in een windtunnel de volgende woorden: 'Ik begon in 1992 te fietsen en begon onmiddellijk wedstrijden te winnen. Als ik in 2009 opnieuw op de fiets stap, zal ik opnieuw wedstrijden winnen'. De Muur van Geraardsbergen & Huy, La Redoute en Ventoux zijn gewaarschuwd.

woensdag 5 november 2008

Overwinning

'Pappa, moet je luisteren. Obama heeft gewonnen. Dat kan helemaal niet. Hij kan helemaal niet voetballen'.

Job vanochtend om 7.00 uur.

dinsdag 4 november 2008

Frank

Hij was aio en gaf college. Ik studeerde. We spraken elkaar voor het eerst tijdens het academisch kwartiertje in de kantine van de Faculteit Godgeleerdheid en Godsdienstwetenschap. Film was het onderwerp. Acteur Robert Duvall in het bijzonder. De stilte tussen 'I love the smell of napalm in the morning' en 'victory' daar draaide het om. Film is timing. Het begin van een vriendschap.

Amerikaanse politiek en Frank zijn twee handen op één buik. Nog zie ik Frank in 1992 in de Gerbrand Bakkerstraat de Blaupunkt videorecorder herhaaldelijk terugspoelen om Tsongas antwoord te laten geven op de vraag wat de prijs van een gallon melk is. Toen ik in het voorjaar van 2004 in New York bij de CBS studio's stond te wachten op Kerry en een aantal demonstranten zich op straat roerden, even met Frank bellen en ik wist elk detail over deze criticasters.

Het afgelopen jaar kwam in elk gesprek met Frank de naam Obama minstens zeven keer voorbij. De vele uren dat Frank Daily Kos aan het bezoeken was, ik moet het niet willen weten. Frank was Obama fan vanaf het eerste uur. Ik daarentegen bleef sceptisch. Eerst zien, dan geloven.

Over anderhalf uur we weten meer. Nog even stilte.

Frank alvast gefeliciteerd.

15 - 6

Het maar 75 inwoners tellende Dixville Notch (New Hampshire) gaat in het land van droom en wensen traditie getrouw om middernacht naar de stembus. Zij willen graag de eerste zijn met een uitslag. Sinds Hubert Humprey in 1968 hebben hier enkel Republikeinse kandidaten gewonnen. De eerste voorspelling is al fout. Obama wint met 15 - 6 van McCain. Wordt het toch een lange nacht?

maandag 3 november 2008

Zeeburgia


Ik hoop dat muzikale alleskunner en held Tony van Heemschut van dezelfde partij is als z'n broer. Kan leuk worden tijdens de inauguratie.