Half twaalf. Ik moet nodig naar bed, maar doe nog een rondje langs de televisie velden. Ik blijf steken bij bovenstaand beeld en voordat ik er erg in heb zit ik gebiologeerd te kijken naar de documentaire You Don't Like the Truth: 4 Days Inside Guantánamo en vergeet de slaap.De waarheid is niet leuk, zeker als je geconfronteerd wordt met de situatie waarin Omar Ahmed Khadr is beland. Khadr is een inmiddels 24-jarige Canadees die in oktober 2010, in ruil voor een schuldbekentenis, acht jaar gevangenisstraf kreeg in plaats van levenslang, en zijn straf uitzit in isolatie op Guantánamo Bay. Uit zeven uur ondervraging op Guantánamo Bay is een documentaire over Omar gemaakt die mij niet onberoerd laat.
In hoeverre Omar Ahmed Khadr schuldig was toen hij in 2002 op 16 jarige leeftijd werd opgepakt doet er niet toe. Feit blijft dat hij op onmenselijke wijze werd behandeld door de Amerikanen tijdens zijn gevangenschap. Zijn thuisland Canada bleef op momenten dat het er op aankwam behoorlijk in gebreke.
"How can I, as a cold son of a bitch, have more compassion than their own people?” zegt een Amerikaanse ondervrager en soldaat die ruiterlijk toegeeft dat ook zijn handelen in 2002 werd gevoed door haat over de aanslagen op 9/11. Als hij kijkt naar de beelden van de ondervraging van Omar Ahmed Khadr weet hij te melden dat hij ook geen lieverdje is als het gaat om ondervragingstechnieken, "But he is just a kid". De grenzen van het toelaatbare om informatie te krijgen zoek je bij zo iemand niet op. Hij zat in het verkeerde kamp, maar dat kun je zo'n kind niet aanrekenen.
Het werd half één en toen vanochtend mijn lokaal was gevuld met 15 en 16 jarigen gonsden beelden en uitspraken nog door mijn hoofd. Guantánamo Bay is geen kinderspel. Waar blijven de beloftes om te sluiten.
Verbluffend niet leuk.
