Westervelde

Het schooljaar bijna gedaan. Na een 'middaggie dweelen' met collega's 'deur de Drentse dreven' het terras in Westervelde. Collega G. stoot mij aan en zegt 'kijk Jan Wolkers'. Ik kijk op en zie dat hij maar vijftig punten scoort. Geen dode schrijver, maar wel een levende dichter. Ik sis terug dat hij respect moet tonen want het is wel de grote Rutger Kopland die voor ons staat.

Collega B. was op weg naar het toilet de dichter al tegen het lijf gelopen en had hem begroet met de woorden 'goedemiddag mijnheer Kopland'. De dichter had gevraagd waar hij collega B. van moest kennen. B. vertelde dat hij bundels van de dichter in de kast heeft staan.

Terecht.

De moeder het water

Ik ging naar moeder om haar terug te zien
Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en
leeg, als keek zij naar de verre overzijde
van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien

- toen ik daar stond op het gazon, pilsje gedronken
in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd
ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid -
misschien zou 't goed zijn als nu Psalmen klonken.

Het was mijn moeder, het lijfje dat daar roer-
loos stond in 't gras, alleen haar dunne haren
bewogen nog een beetje in de wind, als voer

zij over stille waatren naar een oneindig daar en
later, haar God. Er is geen God, maar ik bezwoer
Hem Zijn belofte na te komen, haar te bewaren.

Rutger Kopland
Uit: Tot het ons loslaat
Amsterdam, Van Oorschot, 1997