Tandje hoger

Na vijftien jaar afwezigheid terug in het peloton. Een mooie kop in de week voor de start van de Giro in Amsterdam.

De jaren beginnen te tellen. Nu de veertig al vijf jaar gepasseerd is, wordt om met mijn voormalige buurman te spreken de landing ingezet. Om de douane te ontlopen ben ik weer begonnen met fietsen. Niet fietsen op een normale 'harley trapson', maar op een 'ros' dat gebouwd is om snelheid te maken.

Het leuke van wielrennen is dat het ook een gadget sport is. Korfbal bijvoorbeeld ontbeert dit. Het zal altijd een spel blijven. De fietsindustrie wil je laten geloven dat het materiaal er toe doet. Het zijn niet enkel de benen. Het is een combinatie van lichaam en materiaal. Ik ben wel ontvankelijk voor deze gedachte. Na jaren Volvo rijd ik tenslotte ook BMW.

Afgelopen week winkels en internet afgestruind om me te laten informeren en te kijken welke fiets mij het best zou passen. Je kunt het zo gek maken als je wilt.

Een stelregel in de wielrennerij is dat één gram gewichtsverlies op een standaard racefiets ongeveer één euro kost. Budgetbewaking is dus essentieel. Aan mijn eigen gewicht gaan werken is dus een win win situatie. Ik heb gekozen voor een aluminium frame.

Vandaag heb ik vijftig kilometer gekoerst op m'n nieuwe Cervélo. Tussen Annen en het illustere Spijkerboor zat ik wind tegen behoorlijk stuk. Op zoek naar het juiste beentempo begon ik te klooien met de versnellingen. Een indicatie dat er nog de nodige kilometers gemaakt moeten worden. Thuisgekomen weet ik weer waarom ik als student ooit lid was van wielervereniging Tandje Hoger.

Vijftien jaar jonger. Met dank aan Cervélo.

Deze week op zoek naar een nieuw koersshirt. De kleuren van '95 kunnen echt niet meer. Om over de maat maar te zwijgen.