Ungeheuer

Anderhalve week geleden begon het groene monster kuren te vertonen. Het lampje van de remmerij werd roder dan rood. De blik van de garagist sprak boekdelen. Tekst om duidelijk te maken dat een ingreep wel eens de waarde van de auto kon overschrijden was niet nodig. Voor alle duidelijkheid ik heb het hier over onze BMW 520i sedan uit 1994, oftewel das Ungeheuer.

Noodgedwongen op zoek naar een nieuwe auto is gevaarlijk. Als je iets nodig hebt 'kost het altijd duur'. Een auto kopen is wel iets en normaal heb ik de neiging om als rechtgeaarde leraar veel tijd en energie te steken in informeren om alle onzekerheden voor te zijn. Tijd was mij door het rode lampje niet gegeven.

De morele druk om klein, fijn en nieuw te kopen heb ik bewust naast mij neer gelegd. Ik ben er inmiddels wel achter gekomen dat door de auto te zien als een wegwerpartikel de belasting voor het milieu vele malen groter is dan iets te kopen dat allang is geproduceerd en waarschijnlijk nog vele kilometers meekan. Op de snelweg rijden hybride auto's mij altijd met 130 voorbij. Waar komt dit gedrag vandaan. Voelen deze bestuurders zich moreel zo superieur dat ze snelheidsregels aan hun laars kunnen lappen. Begrenzen op 80. Dan begin je de energie en uitstoot die nodig is om zo'n batterij op wielen te produceren te compenseren.

Ik ben van de school dat iedereen een Toyota Land Cruiser moet kopen en daar 40 jaar in moet rijden. Ons budget laat dit niet toe. Het werd een 4 jaar jongere versie van das Ungeheuer. Hij stond bij de lokale Volvo dealer. Net ingeruild, de motor nog warm. Een dag later op het Pinkpop terrein besloten om tot aankoop over te gaan. Een touring met trekhaak. Kan ik eindelijk één keer in de maand op zaterdagochtend meehelpen met het ophalen van oud papier voor de kerk. Draagt deze BMW ook bij aan het geestelijke milieu. Großartig toch.