Een dagje naar het strand

Kijkduin. Zon, water en zand, een beproefde combinatie. Job en Lot hebben dan ook veel schik.

Langzaam neemt de waterlijn afstand van onze tijdelijke nederzetting. Een jongen neemt bezit van de ontstane ruimte en begint een gat te graven. In vergelijk met Job's eerdere graverij die ochtend blijft het water hier wel in staan. Job kijkt het met verbazing aan en begint na vijf minuten mee te graven. De jongen moet hier niet blij mee zijn. Door Job's hulp wordt het gat dat met mathematische precisie wordt gegraven zichtbaar geweld aangedaan. De jongen blijft wonder boven wonder geduldig en legt rustig uit dat hij de vorm graag wil behouden en als Job wil helpen hij volgens zijn plan moet graven. Job wordt het zich bewust en met het zweet op zijn voorhoofd neemt zijn taak gaandeweg de ochtend serieuzer en serieuzer.

Om één uur wordt de zon teveel. Tijd om te vertrekken. Job wordt gedwongen te stoppen. De afspraak om morgen elkaar weer te treffen en het gat te bekijken zorgt voor de aftocht.

Op weg naar de auto praat Job honderduit en weet te vertellen dat de jongen Thomas heet en al negen jaar oud is en dat hij op school wel eens wordt gepest vanwege zijn naam. Ze noemen hem dan Thomas de trein. 'Dat is niet leuk hé?'

Vloed had vannacht zijn werk gedaan, het gat was vanochtend onvindbaar. Job's nieuwe 'vriend' Thomas ook.

Geen probleem! Nando was vandaag de nieuwe vriend.