Hope

Nu Frank en Willemijn er niet zijn grijp ik mijn kans om vanavond kennis te maken met de buren. 's Middags mijn bezoek aangekondigd en keurig gevraagd of het goed was. 'Tot zonsondergang kan het altijd en wordt het later dan staat de kleine deur altijd open.' Ik kreeg zelfs een route en plattegrond. Hoewel Frank het er niet zo op heeft is mijn aandrang bij elk bezoek aan Den Haag erg groot. Eén keer zijn we samen op bezoek geweest. Was niet echt een doorslaand succes.

Het is flauw, ik geef het toe, maar begraafplaats Oud Eik en Duinen grenst bijna aan het huis van Frank en Willemijn. Een prachtig huis in de Vruchtenbuurt waar wij deze vakantie dankbaar gebruik van mogen maken. U begrijpt, de buren zijn voornamelijk dood. Angst voor roddel en achterklep is niet nodig.

Met hulp van de plattegrond kan ik eindelijk in alle rust de graven van een aantal bekende Nederlanders bezoeken. Vanwaar deze interesse? Laten we het maar houden op waarom wel Père-Lachaise in Parijs en niet één van Neerlands bekendste dodenakkers. De dood is tenslotte het stilste levenslied.

Wandelend tussen het graf van Abraham Kuyper en Willen Drees piept mijn mobiel. Een sms bericht van Frank en Willemijn uit het beloofde land met de mededeling dat ze dwalen door Hope in Arkansas.

Het begint te schemeren en begin mij in mijn eentje toch minder op m'n gemak te voelen.

God works in wondrous ways.