Opname

Moeten we de wedstrijd opnemen? Hoe oranje ga je? Moeten we ergens op letten? Marckol neemt afscheid en zegt dat het niet hoeft. 'Ik leef graag in het heden.' Zondag zit hij op de tribune in Johannesburg. Als het om het Nederlands elftal gaat heeft hij recht van spreken. In ’88 was hij in Hamburg en Munchen dabei.

Daarvoor ging het over gevoel. Jouke deed de ontboezeming dat hij voor de Champions Leage finales van Ajax gespanner was. Ik herken dit en geef toe dat ook ik halverwege de jaren negentig moeite had om zweet en hartritmestoornissen te onderdrukken. Misschien vloeken in de kerk, maar clubliefde gaat boven het oranje gevoel. Oranje is een dekmantel om meerdere keren per jaar carnaval te vieren. Om gek te doen. Ordinair zuipen dus.

Sinds dinsdag moet ik bevangen zijn door een finale gevoel. Ik heb het nog niet. De zomer van '74 en zeker die van '78 staan me helder voor de geest. Ik zie mij nog als 13 jarige in de V&D bij de afdeling electronica en huishoudelijke apparatuur een halve middag naar een Vendomatic televisiemuur voetbal en Tour kijken. Zweterige shag rokende verkopers met snor ergerden zich zichtbaar aan mijn gehang. Als dank voor mijn geduld tijdens een middagje stad kreeg ik van moeders een origineel Adidas shirt. Een win win situatie. Kleuren televisie en een heus oranje shirt met drie strepen. Wat wil je als tiener nog meer. Helaas liet de vilten leeuw na een aantal wasbeurten los.

Misschien is het nu de tijd om alles direct te willen duiden. De wedstrijd opnemen om het de tijd te geven is misschien een idee.

Op die beroemde zondagmiddag in juni '74 was mijn vader druk in de weer met zijn net aangeschafte Hifi installatie van Aristona. Om het radioverslag van de finale op te nemen had hij een C-120 bandje gekocht. Genoeg ruimte voor twee helften en eventuele verlenging. We hadden tenslotte ook een langspeler met beroemde toespraken uit de geschiedenis van de mensheid. Dit bandje had zo mooi in het momentum rijtje kunnen staan. Achteraf had een C-90 bandje of helemaal geen bandje het werk kunnen doen. Ik kan mij niet herinneren dat wij het bandje ooit hebben afgeluisterd. Mij zit enkel de tv stem van Herman Kuiphof tussen de oren. 'Zijn we er toch ingetuind.'

Nog twee nachten slapen. Ik laat het maar op me af komen, maar zit zondagavond wel op dezelfde stoel en in kleine kring. Aan (bij)geloof hecht ik veel waarde. Ik ben tenslotte lid geweest van TAO, oftewel Theologen achter Oranje. Tijdens het W.K. van 1990 kreeg de van origine Zuid-Afrikaanse prof. Labuscagne tijdens een college lucht van onze activiteiten. Hij keek ons aan of wij lid waren van een subversieve club, rijp voor opname. De tegenstander onthalen met psalmgezang moet voor een oudtestamenticus met terugwerkende kracht een bizar beeld zijn geweest.

Al schrijvende begint er iets van een gevoel te komen.

Ik heb het nu al drie keer over opname gehad. Toch maar doen!

Al is het voor Frank en Willemijn. In het land van droom en wensen moeten zij het zondag waarschijnlijk zonder commentaar van Frank Snoek doen.

Zou hij al teksten paraat hebben.