Vluchten

Al weken hoor ik het nummer A Song For A Son. Tot vanochtend leefde ik in de veronderstelling dat Mick Jagger in dit nummer zijn zangkunsten laat horen. Mij zit tussen de oren dat dit een door de Stones recent opgenomen nummer is dat begin jaren zeventig geschreven is. Dit allemaal ter promotie van de recente heruitgave van Exile On Main Street. Stones mooiste.

Blijkt A Song for A Son gewoon een nummer van de Amerikaanse band de Smashing Pumpkins te zijn. Hoe kan dat nou! Ik ken zanger Billy Corgan als iemand die zingt alsof hij achternagezeten wordt omdat hij stiekem jonge katjes doodt. Toen ik deze band live voor het eerst zag klonk ze als een straaljager die over oorlogsgebied raast. Vanochtend was een radiomaker zo vriendelijk om het rustige A Song For A Son keurig af te kondigen als zijnde des Pumpkins. Zanger Billy Corgan heeft waarschijnlijk veel naar House gekeken en zich een Engels accent aangemeten. Nu ik het weet kan ik zijn accent moeiteloos onderscheiden van dat van Jagger.

A Song For A Son is misschien de meest Engelse plaat van de Pumpkins. De oorlog klinkt als over, het katjes doden gestopt.

Exile On Mainstreet is de meest Amerikaanse plaat van Rolling Stones. Van gospel tot blues, vanaf de eerste tonen is er geen ontkomen aan. Exile On Main Street is voor mij de meeste briljante en complete plaat van de Stones. De plaat schalt door het huis en klinkt nog steeds als nu. Kijkend naar de hoes vraag ik mij weer af hoe je toch drie biljartballen in je mond kunt proppen.

Aan jonge katjes wil ik niet denken.