Grinderman

Na een dag vol fysieke arbeid voor de zaak van mijn betere helft per pedes apostolorum op weg naar een treffen van mijn bralclub piept mijn mobiel. Of ik vanavond naar de Grinderman in de O'poort ga? Vriend Hans nodigt mij uit voor een concert dat niet in mijn systeem zit. Nick Cave met zijn hobbybandje in de stad hoe kan ik dat nou niet weten. Als de boomlange Australiër in je achtertuin concerteert kun je daar natuurlijk niet niet zijn.

Om klokslag half tien vindt de overdracht van kaarten plaats en is heer Cave al begonnen met zijn optreden. Het verschil met zijn Bad Seeds valt in de hal al op. Deze band klinkt compact, stompt en rockt. In de zaal oogt Cave voor zijn doen ontspannen en wordt de ene na de andere knieval richting publiek gemaakt.

Het pastorale geluid is bij het concept Grinderman niet of nauwelijks aanwezig of het moet zijn dat de 53 jarige Cave zich gedraagt als een hogepriester van de rock. Jonge bandjes kunnen nog een punt zuigen aan de tomeloze inzet en het klankdecorum dat de Grinderman laat zien en horen.

Grommend, brullend en huilend als een hongerige wolf baant Cave zich een weg door het concert en sluit waardig af met het ultieme prijsnummer Grinderman.

Ik heb nog een boekenbon. De titel is na vanavond bekend. Die andere 'Aanslag' heb ik al.