De baas

Het publiek bestond voornamelijk uit mannen. Mannen van een bepaalde leeftijd. Tussen babyboom en nix. Veertigduizend om precies te zijn. Trouw en volgzaam. Locatie kil en afstandelijk. Het podium was sober. Enkel een kleine Nederlandse en Amerikaanse vlag hing aan de zijkant van het toneel. In een tijdsbestek van 25 jaar zag ik hem gisteravond voor de 6e keer. De glans zal er wel vanaf zijn dacht ik de laatste jaren voorafgaand aan een concert. Passé en niet meer van deze tijd. Niets is minder waar. Springsteen slaagt er iedere keer weer in elke vorm van scepsis in de eerste maten weg te spelen. Hij is en blijft ook na gisteravond 'de baas'. Charisma is een vreemd en ongrijpbaar fenomeen. Als je 'de baas' per ongeluk tegen het lijf zou lopen valt hij waarschijnlijk niet op. O.k. hij heeft zijn composities en natuurlijk de 'E Street Band'. Dat neemt niet weg dat wanneer je hem zoals gisteren in de Arena ziet acteren, hij zonder veel gebaren en opsmuk verwordt tot een zeer grote kleine man. Hij is in staat elke locatie glans te geven, ondanks de sombere ondertoon van veel van zijn liedjes. Hij is de vleesgeworden vitaliteit van de westerse samenleving. Hoewel deze samenleving zich volgens kenners op een keerpunt bevindt, was gisteravond het onuitgesproken gevoel dat we het gewoon goed hebben met z'n allen. Deze verbondenheid hebben mannen van een bepaalde leeftijd blijkbaar nodig. We waren met z'n veertigduizenden. Tussen baby-boom en nix. Trouw, volgzaam en blijven geloven in een 'beloofde land'. Amerika, het land van droom en wensen. Ik voelde het ook. Moet ik de vlaggen nog uitleggen.