Schouwburger

Job is gisteren voor het eerst van zijn leven naar de schouwburg geweest. Een voorstelling van theater Terra met kikker in de hoofdrol. Job zat samen met beste vriend Gijs en diens broertje Hidde 1e rang, rij 1. Ophoging in de stoel zodat hij alles goed kon zien. Er was sneeuw, het waaide heel erg en de muziek was hard, maar weer niet zo hard als de Peppers, was na afloop het commentaar. Hij kwam ogen en oren te kort.

Vannacht kwam hij ons stotterend vertellen dat het wel heel, heel mooi was in de schouwburger.

Het smaakt naar meer.

'High' en 'popular culture' verenigd.

Last Days

Groningen november 1989. Koopavond. De kas van Elpee aan de Oosterstraat is opgemaakt. De winkel afsluiten en snel naar het Deliplein voor een late warme hap. Thuis plaatjes draaien en nieuwe tijdschriften lezen. De opmaat voor het wekelijkse Vera bezoek. Vanavond staan twee bands uit Seattle op het programma.

Anderhalf uur later begroet ik bij de ingang de Jannen. Ik vraag aan Gorter wat de verwachting is voor vanavond. TAD is volgens hem 'truckersrock' die er toe doet en Nirvana is op voorhand het mindere deel van de programmering. Van beide bands weet ik weinig. De laatste groep heeft 'Bleach' gemaakt, een album met daarop een cover van Shocking Blue's Love buzz. Kooi heeft de plaat een aantal keer op vrijdag 'importdag' in de winkel gedraaid. Platenlabel Sub Pop valt ook onder deze categorie.

Van de concerten kan ik mij niet veel herinneren. TAD was niet mijn ding en Nirvana was niet wat het later werd.

Peter W. komt de winkel binnen. De koopavonden die 1991 uitluiden zijn in volle gang. Hij vraagt in de drukte of wij de nieuwe single van Nirvana voldoende hebben voorgenoteerd. Uit Amerika sijpelen berichten binnen dat er een briljante single van dit bandje op komst is. Ze zitten inmiddels bij een groot platenlabel en schijnen de ultieme brug tussen underground en mainstream gemaakt te hebben. De rest is geschiedenis.

Over Smells Like Teen Spirit is het nodige geschreven. Dito over Nevermind. Ondanks het feit dat de muziek geworteld is in het begin van de jaren negentig en appelleert aan die periode, staat zij nog steeds.

April 1994. Ik geef les aan Havo 3. Op weg naar school hoor ik dat Kurt Cobain, zanger van Nirvana, zelfmoord heeft gepleegd. Wiskunde, gonio is het onderwerp. Tussen sinus en cosinus denk ik aan Cobain. Aangekomen bij tangens word ik gered door de bel.

Vanavond geen zin in voetbal. Gekeken naar Last Days van Gus van Sant. Een film die wel en niet over de laatste dagen van Kurt Cobain gaat. Ik kijk in éen adem gebiologeerd naar het scherm.

De juiste woorden vinden wil maar niet lukken.

Boogie man

Ik koester al jaren de film The War Room van D.A. Pennebaker. Hier zie je hoe de strijd om het hoogste ambt van de vrije wereld wordt teruggebracht tot het schoolplein. In de film wordt BillClinton in de aanloop naar het presidentschap gevolgd. Je kijkt naar en volgt de campagne van de Clintons tijdens de voorverkiezingen en verkiezingen van 1992. Centrale figuur in deze documentaire is James Carville. Wat mij voornamelijk is bijgebleven is dat je blijkbaar alleen een klein kantoor, telefoon, fax en mensen van het type Carville nodig hebt om president te kunnen worden. 'How to talk dirty and cheap and influence people' was ooit het motto van Lenny Bruce. Carville en co. hebben dit tot norm verheven. Het werkt. De 'comeback kid' uit Arkansas werd president van de V.S. ondanks het feit dat toen al duidelijk was dat er een aantal oneffenheden in zijn curriculum vitae zaten. De sigaar was enkel een nieuw detail.

De campagne van 1992 stond niet op zichzelf en veel was geleerd uit het verleden. Als je meer wilt weten over dat verleden, het spinnen, het breken van politieke tegenstanders moet eens te rade gaan bij Lee Atwater (1951-1991). Deze politieke rockster heeft aan de basis gestaan van Amerika's ruk naar rechts eind jaren zeventig. Reagan en de Bushes hebben hun positie te danken aan Atwater. Hij is o.a. de bedenker van uitspraken als 'The Evil Empire', een veel gehoorde quote in de jaren tachtig als het om Rusland ging. In de jaren zeventig zelf politiek actief in het zuiden van de U.S of A. heeft Atwater Ronald Reagan in het zadel geholpen middels een vuile en vuige campagne. Jimmy Carter moest door hem worden neergezet als een 'n*ggalovin homo' die niet in staat was Amerikanen in den vreemde te beschermen. Hij was 30 toen Reagan president werd. Volgens sommige criticasters is in retrospectief zijn invloed op het Amerikaanse politieke & culturele landschap zo groot geweest dat door zijn toedoen elke democratische en liberale ontwikkeling werd stopgezet. The American Civil Movement kon wel inpakken. Atwater overleed in 1991, maar liet een erfenis na die zijn weerga niet kent. Campagne technieken zijn door hem definitief veranderd. Roddel en achterklep werd door hem schaamteloos uitgebuid. Hij had kennis en weet van het Amerikaanse 'heartland'. Hij wist wat de mensen willen horen. De Dig Ista's en Kaj van der Linde's van deze wereld zijn Atwater schatplichtig. Voer voor politicologen. Morgenavond wordt Boogie Man: The Lee Atwater Story uitgezonden. Op het net circuleren veel positieve kritieken. Een 'must see' volgens velen. Het schijnt dat na het zien van de documentaire de Amerikaanse politiek nooit meer dezelfde is.

Ik denk dat ik in de kast naast P.T Anderson's Boogie Nights een plek moet vrij maken.

O ja, Atwater was ook een verdienstelijk gitarist. Op inauguraties nam hij het ervan en musiceerde met de groten der aarde. Los hiervan maar toch aardig om te melden is dat er muziekkenners zijn die beweren dat zijn politieke en culturele revolte de 'zwarte' muziek eind jaren zeventig kapot heeft gemaakt. Of zoals een Amerikaans congreslid Atwater hem ooit typeerde: 'The most evil man in America'. Ik kan niet wachten.

Déjà vu all over again

Parijs afgelopen woensdag 22.15 uur. Metrostation Charles de Gaulle Etoile. Op stap met 41 leerlingen en 5 collega's. We lopen naar het perron, zit daar iemand te musiceren. Deze persoon stond niet meer op mijn harde schijf, maar in een fractie van een seconde was hij terug en herinnerde ik mij dezelfde situatie vorig jaar. Wat muziek en 'Let It Be' van Lennon & McCartney in het bijzonder niet kan doen. Toen en nu heb ik geen ander nummer uit mans mond kunnen optekenen. Dit kan twee dingen betekenen. Zijn repertoire bestaat uit enkel één Beatle nummer, of deze 'voor mijn beeld' dakloze straatzanger heeft een speellijst voor de woensdagavond en was ik vorig jaar op dezelfde tijd op dezelfde plaats. Ik zou hier niet zoveel woorden aan vuil maken, ware het niet dat de uitvoering van dit door het extatisch microfoon gebruik dusdanig hilarisch was dat het gedurende de rest van de excursie vroeg om een imitatie. In de bus was een microfoon. Makkelijk en slecht tegelijk. Ik geef het toe. Déjà vu all over again.