Westervelde

Het schooljaar bijna gedaan. Na een 'middaggie dweelen' met collega's 'deur de Drentse dreven' het terras in Westervelde. Collega G. stoot mij aan en zegt 'kijk Jan Wolkers'. Ik kijk op en zie dat hij maar vijftig punten scoort. Geen dode schrijver, maar wel een levende dichter. Ik sis terug dat hij respect moet tonen want het is wel de grote Rutger Kopland die voor ons staat.

Collega B. was op weg naar het toilet de dichter al tegen het lijf gelopen en had hem begroet met de woorden 'goedemiddag mijnheer Kopland'. De dichter had gevraagd waar hij collega B. van moest kennen. B. vertelde dat hij bundels van de dichter in de kast heeft staan.

Terecht.

De moeder het water

Ik ging naar moeder om haar terug te zien
Ik zag een vreemde vrouw. Haar blik was wijd en
leeg, als keek zij naar de verre overzijde
van een water, niet naar mij. Ik dacht: misschien

- toen ik daar stond op het gazon, pilsje gedronken
in de kantine van het verpleegtehuis, de tijd
ging langzaam in die godvergeten eenzaamheid -
misschien zou 't goed zijn als nu Psalmen klonken.

Het was mijn moeder, het lijfje dat daar roer-
loos stond in 't gras, alleen haar dunne haren
bewogen nog een beetje in de wind, als voer

zij over stille waatren naar een oneindig daar en
later, haar God. Er is geen God, maar ik bezwoer
Hem Zijn belofte na te komen, haar te bewaren.

Rutger Kopland
Uit: Tot het ons loslaat
Amsterdam, Van Oorschot, 1997

Human Nature?

Nooit een groot fan geweest. Ik vond het allemaal een beetje hysterisch. Maar ja, onder Human Nature en Billy Jean staat wel zijn naam.

Ko(e)l

Het concept weiland, bier uit plastic bekers en rock is goed. Wijze woorden van Peter F. op het festivalgelände van Hurricane in Scheessel. Het afgelopen weekend lag de wei er mooi bij, de pretcilinders waren van Beck's en de affiche was prima. Natuurlijk kent elk festival Künstler waar je niet op zit te wachten. Ik noem de misplaatste pathos van Keane en de overjarige symfonische rock van Faith No More. Daartegenover stonden namen als Editors, Franz Ferdinand, Kraftwerk, Datarock, Nick Cave. Mars Volta, Pixies, Nick Cave, Fleet Foxes, Eagles of Death Metal en Lily Allen. Kortom, wie doet je wat.

Eén band werd deze maand in het tijdschrift Mojo uitgeroepen tot 'the world biggest rock band'. Familiebedrijf Followill uit Nashville, drie broers en één neef, opererend onder de naam Kings of Leon zijn stilletjes doorgedrongen tot de wereldtop. Ze stonden vrijdagavond als hoofdact geprogrammeerd.

Popmuziek is voor een groot deel pose. Amerikaanse artiesten benaderen het vaak andersom. Eerst spelen dan komt de rest vanzelf. Kings Of Leon is hier een exemplarisch voorbeeld van. De muziek is geworteld in ouderwetse southern rock en tijdens het concert deed zanger Caleb Followill geen enkele poging een band met het publiek te smeden. Desondanks reageerde het jonge publiek in de wei uitzinnig. De muziek doet zijn werk. Er werd met vuur in de vingers gespeeld en de nummers klonken stuk voor stuk overdonderend. Recente hits als Sex on Fire en Use Somebody klinken als klassiekers.

Kings Of Leon wordt terecht beschouwd als top. Van hier en nu. Gewoon koel. De ijsbeer met gele jas na afloop ook.

Wel snor

En het Woord is vlees geworden en heeft onder ons gewoond. De vloek van God was in de nacht van 12 oktober 1985 neergedaald in de grote zaal van de Doelen in Rotterdam. Een opgespoten artiest in hel licht stond hier zijn kunstje te doen als ware hij de duivel zelf. Zijn naam was Nick Cave. Zijn band The Bad Seeds. Ik kan mij herinneren dat ik na afloop als gereformeerde jongeling bevangen was door onbestemdheid. Cave was nou niet bepaald prins carnaval en toonde door gedrag en muziek de krochten van het zijn.

Afgelopen weekend stond ik weer oog in oog met Nick Cave. Veel opnames later treedt hij nog steeds op met een band onder dezelfde naam. De zelfkant werd nu afgewisseld met nummers over liefde, verlangen en onzekerheid. Het Oude Testament is jaren geleden ingeruild voor het Nieuwe. Niet enkel de harde stem van God schalde over de wei, ook de fluistertoon van Jezus. Ik was weer stil. Anders.

Minpuntje. Prediker Cave had zijn snor afgeschoren.

Stond hem in de film The Assassination of Jesse James by the coward Robert Ford ook zo goed.