Trein II

Geen Nienoord of Madurodam, tijd voor het echte werk.

Trein

Na mijn succesvolle bezoek aan Oud Eik en Duin van woensdagavond wil ik het er eigenlijk niet meer over hebben. De zomergast van gisteren had het er bij herhaling over. Ik zag o.a. Het carnaval der rouwenden van Boudewijn Büch voorbijkomen. En alsof de duvel er mee speelt las ik vanochtend in de krant zowaar een artikel over één van mijn favoriete fotografen, Paul Fusco.

Büch reageert in zijn column op de manier waarop in dit land werd omgegaan met de dood van Pim Fortuyn. "Het toejuichen van een rouwstoet – ik kan er niet mee leven. De politiek moet weer gaan leven, maar de dood dient dood te blijven. Stil, verdrietig en ongelooflijk doodstil. Ik wil de vogels weer horen fluiten op de begraafplaats. Ik wil het geknisper van boekettencellofaan, het zingen van hitparadeliederen en het scanderen van slogans niet meer horen. Ik wil dat de dood terugkeert naar wat zij behoort te zijn: gruwelijk, onbegrijpelijk en afschuwelijk." Dit was zijn slotalinea.

De dood is het stilste levenslied, met de nadruk op stil en niet op lied.

Paul Fusco maakte voor Magnum ooit een fotoverslag van de tocht naar huis van de vermoorde broer van de vermoorde president die bijna president werd. U begrijpt natuurlijk direct dat het hier om Robert Kennedy gaat. De kist met zijn ontzielde lichaam maakte indertijd een tocht van New York naar Washington per trein. Fusco fotografeerde de vele mensen die zich langs het spoor hadden opgesteld om de presidentskandidaat de laatste eer te bewijzen. Een deel van dit werk hangt deze zomer in het uitvaartmuseum in Amsterdam.

Het nodige kun je zeggen over het tijdsbeeld en sociale karakter van de foto's. Toen ik dit werk een aantal jaren geleden voor het eerst zag was ik geroerd door de kracht. Snapshots zijn het zeker niet. Hier is een fotograaf aan het werk die duidelijk boven de materie staat. Het onderwerp zelf niet in beeld onderstreept dit.

Moet ik deze zomer naar het uitvaartmuseum. Ik dacht het niet. Onder de titel RFK Funeral Train is dit werk ooit prachtig uitgegeven.

Thuis op de bank in stilte. Meer mijn idee.

Take Root

Omdat het zo'n (G..)vergeten mooie band is. Over vier weken een film van deze Amerikaanse groep op het festival der Lage Landen. En niet te geloven een maand later in levende lijve op het podium van de O'poort in de Oetstad. Ik kan niet wachten.

Madurodam

Zoals u ziet is het hier fantastisch. In den vreemde begin je thuis te waarderen. Voor de foto hebben we d'r zin in. Die bril! Die moet en zal opblijven.

Hope

Nu Frank en Willemijn er niet zijn grijp ik mijn kans om vanavond kennis te maken met de buren. 's Middags mijn bezoek aangekondigd en keurig gevraagd of het goed was. 'Tot zonsondergang kan het altijd en wordt het later dan staat de kleine deur altijd open.' Ik kreeg zelfs een route en plattegrond. Hoewel Frank het er niet zo op heeft is mijn aandrang bij elk bezoek aan Den Haag erg groot. Eén keer zijn we samen op bezoek geweest. Was niet echt een doorslaand succes.

Het is flauw, ik geef het toe, maar begraafplaats Oud Eik en Duinen grenst bijna aan het huis van Frank en Willemijn. Een prachtig huis in de Vruchtenbuurt waar wij deze vakantie dankbaar gebruik van mogen maken. U begrijpt, de buren zijn voornamelijk dood. Angst voor roddel en achterklep is niet nodig.

Met hulp van de plattegrond kan ik eindelijk in alle rust de graven van een aantal bekende Nederlanders bezoeken. Vanwaar deze interesse? Laten we het maar houden op waarom wel Père-Lachaise in Parijs en niet één van Neerlands bekendste dodenakkers. De dood is tenslotte het stilste levenslied.

Wandelend tussen het graf van Abraham Kuyper en Willen Drees piept mijn mobiel. Een sms bericht van Frank en Willemijn uit het beloofde land met de mededeling dat ze dwalen door Hope in Arkansas.

Het begint te schemeren en begin mij in mijn eentje toch minder op m'n gemak te voelen.

God works in wondrous ways.

Paars+

Vanmiddag à la Donner op de fiets naar het Binnenhof. Het ijs smaakte goed. Servetjes lozen, vergeet het maar. 'In verband met de veiligheid staan hier geen prullenbakken.' Leg dat een kind maar eens uit.

We liepen langs de ingang van de Eerste Kamer, het Torentje en de entree van de Tweede Kamer. Hier stond een Mercedes met chauffeur klaar om een bewindspersoon te vervoeren. Het bleek om Cohen te gaan. We stelden onze Job voor te wachten om zijn naamgenoot te kunnen zien. Geen interesse. Hij wilde op zoek naar de Derde kamer. Helaas die bestaat niet. Leg dat een kind maar eens uit.

Het nieuws van de dag is dat Paars+ het niet gaat worden.

Politiek. Leg dat maar eens uit.

Een dagje naar het strand

Kijkduin. Zon, water en zand, een beproefde combinatie. Job en Lot hebben dan ook veel schik.

Langzaam neemt de waterlijn afstand van onze tijdelijke nederzetting. Een jongen neemt bezit van de ontstane ruimte en begint een gat te graven. In vergelijk met Job's eerdere graverij die ochtend blijft het water hier wel in staan. Job kijkt het met verbazing aan en begint na vijf minuten mee te graven. De jongen moet hier niet blij mee zijn. Door Job's hulp wordt het gat dat met mathematische precisie wordt gegraven zichtbaar geweld aangedaan. De jongen blijft wonder boven wonder geduldig en legt rustig uit dat hij de vorm graag wil behouden en als Job wil helpen hij volgens zijn plan moet graven. Job wordt het zich bewust en met het zweet op zijn voorhoofd neemt zijn taak gaandeweg de ochtend serieuzer en serieuzer.

Om één uur wordt de zon teveel. Tijd om te vertrekken. Job wordt gedwongen te stoppen. De afspraak om morgen elkaar weer te treffen en het gat te bekijken zorgt voor de aftocht.

Op weg naar de auto praat Job honderduit en weet te vertellen dat de jongen Thomas heet en al negen jaar oud is en dat hij op school wel eens wordt gepest vanwege zijn naam. Ze noemen hem dan Thomas de trein. 'Dat is niet leuk hé?'

Vloed had vannacht zijn werk gedaan, het gat was vanochtend onvindbaar. Job's nieuwe 'vriend' Thomas ook.

Geen probleem! Nando was vandaag de nieuwe vriend.

Slaapzak

Job had er al één. Sinds vorige week heeft Lot er ook één. Een heuse echte serieuze slaapzak. Apetrots was ze met haar nieuwe aankoop. Vanavond mag er voor het eerst serieus in geslapen worden.

Maar ja, waar leg je het kussen neer. In de slaapzak, erbuiten of ertussen in. Draaien is ook weer zo wat, kun je vast komen te zitten. Om over de variaties op het thema rits maar te zwijgen.

Slapen in een slaapzak vergt enige oefening. Het is nu halftien. Van slapen met de nadruk op serieus is nog geen sprake.

Ach het is vakantie.

Schiphol land hup

Op de A12 tussen Bodegraven en Woerden. Komt dat even goed uit. Zijn we gedwongen om via Schiphol naar de residentie te rijden. Wat een straf, maar niet heus.

Een groot vliegveld blijft immer tot de verbeelding spreken. Wie wilde er vroeger nou geen piloot worden. Stond de familie vorige week nog op het terrein van van de Noord Nederlandse Zweefvlieg Club in Wildervank vol overgave en aandacht te kijken. Nu tijd voor het echte werk. Motor in plaats van lier.

Lot verwelkomt elk landend vliegtuig van de KLM met een luid 'go go go go' gevolgd door 'Schiphol land hup. Wat een tweede plaats met jeugdige spotters kan doen.

Het blijft fascinerend te zien hoe de wielen van een Boeing stapsgewijs de grond raken. Keer op keer geruisloos. O.k. de wind stond dan misschien gunstig, desondanks rook het toch behoorlijk naar kerosine.

Heerlijk! De geur van vakantie.

Verlies

We waren niet de beste. De Spanjaarden ook niet echt. De scheidsrechter vond zichzelf top. Of zoals Marinus sms'te: 'Scheer jezelf kaal en je denkt dat je de beste scheidsrechter van de wereld bent'

Lance had ook een 'bad day at the office'. Is het toeval dat hij drie keer betrokken was bij een valpartij.

Meten is weten

Uit de Nieuw-Amsterdamse koerier.

Nog 3 uur. Genoeg tijd om de vuilnis buiten te zetten en lege flessen weg te brengen. Dienst of geen dienst, ik moet en zal vasthouden aan het ritueel.

Opname

Moeten we de wedstrijd opnemen? Hoe oranje ga je? Moeten we ergens op letten? Marckol neemt afscheid en zegt dat het niet hoeft. 'Ik leef graag in het heden.' Zondag zit hij op de tribune in Johannesburg. Als het om het Nederlands elftal gaat heeft hij recht van spreken. In ’88 was hij in Hamburg en Munchen dabei.

Daarvoor ging het over gevoel. Jouke deed de ontboezeming dat hij voor de Champions Leage finales van Ajax gespanner was. Ik herken dit en geef toe dat ook ik halverwege de jaren negentig moeite had om zweet en hartritmestoornissen te onderdrukken. Misschien vloeken in de kerk, maar clubliefde gaat boven het oranje gevoel. Oranje is een dekmantel om meerdere keren per jaar carnaval te vieren. Om gek te doen. Ordinair zuipen dus.

Sinds dinsdag moet ik bevangen zijn door een finale gevoel. Ik heb het nog niet. De zomer van '74 en zeker die van '78 staan me helder voor de geest. Ik zie mij nog als 13 jarige in de V&D bij de afdeling electronica en huishoudelijke apparatuur een halve middag naar een Vendomatic televisiemuur voetbal en Tour kijken. Zweterige shag rokende verkopers met snor ergerden zich zichtbaar aan mijn gehang. Als dank voor mijn geduld tijdens een middagje stad kreeg ik van moeders een origineel Adidas shirt. Een win win situatie. Kleuren televisie en een heus oranje shirt met drie strepen. Wat wil je als tiener nog meer. Helaas liet de vilten leeuw na een aantal wasbeurten los.

Misschien is het nu de tijd om alles direct te willen duiden. De wedstrijd opnemen om het de tijd te geven is misschien een idee.

Op die beroemde zondagmiddag in juni '74 was mijn vader druk in de weer met zijn net aangeschafte Hifi installatie van Aristona. Om het radioverslag van de finale op te nemen had hij een C-120 bandje gekocht. Genoeg ruimte voor twee helften en eventuele verlenging. We hadden tenslotte ook een langspeler met beroemde toespraken uit de geschiedenis van de mensheid. Dit bandje had zo mooi in het momentum rijtje kunnen staan. Achteraf had een C-90 bandje of helemaal geen bandje het werk kunnen doen. Ik kan mij niet herinneren dat wij het bandje ooit hebben afgeluisterd. Mij zit enkel de tv stem van Herman Kuiphof tussen de oren. 'Zijn we er toch ingetuind.'

Nog twee nachten slapen. Ik laat het maar op me af komen, maar zit zondagavond wel op dezelfde stoel en in kleine kring. Aan (bij)geloof hecht ik veel waarde. Ik ben tenslotte lid geweest van TAO, oftewel Theologen achter Oranje. Tijdens het W.K. van 1990 kreeg de van origine Zuid-Afrikaanse prof. Labuscagne tijdens een college lucht van onze activiteiten. Hij keek ons aan of wij lid waren van een subversieve club, rijp voor opname. De tegenstander onthalen met psalmgezang moet voor een oudtestamenticus met terugwerkende kracht een bizar beeld zijn geweest.

Al schrijvende begint er iets van een gevoel te komen.

Ik heb het nu al drie keer over opname gehad. Toch maar doen!

Al is het voor Frank en Willemijn. In het land van droom en wensen moeten zij het zondag waarschijnlijk zonder commentaar van Frank Snoek doen.

Zou hij al teksten paraat hebben.

Finale

Mijn vertrouwen in de mensheid kreeg een dreun tijdens de afscheidswedstrijd van Johan Cruyff in 1978. In Amsterdam speelde Ajax tegen Bayern Munchen. Het werd het 0-8. Drie doelpunten van Bayern werden door scheidsrechter Corver bewust afgekeurd.

"En dan zondag winnen van de Duitser zodat we voor eens en voor altijd van het gezeik van die Babyboomers over '74 af zijn." sms't vriend H. na afloop van de wedstrijd.

H. is ook van de Generatie Nix.

De Patatgeneratie staat in de finale. Ik vertrouw erop.

Vluchten

Al weken hoor ik het nummer A Song For A Son. Tot vanochtend leefde ik in de veronderstelling dat Mick Jagger in dit nummer zijn zangkunsten laat horen. Mij zit tussen de oren dat dit een door de Stones recent opgenomen nummer is dat begin jaren zeventig geschreven is. Dit allemaal ter promotie van de recente heruitgave van Exile On Main Street. Stones mooiste.

Blijkt A Song for A Son gewoon een nummer van de Amerikaanse band de Smashing Pumpkins te zijn. Hoe kan dat nou! Ik ken zanger Billy Corgan als iemand die zingt alsof hij achternagezeten wordt omdat hij stiekem jonge katjes doodt. Toen ik deze band live voor het eerst zag klonk ze als een straaljager die over oorlogsgebied raast. Vanochtend was een radiomaker zo vriendelijk om het rustige A Song For A Son keurig af te kondigen als zijnde des Pumpkins. Zanger Billy Corgan heeft waarschijnlijk veel naar House gekeken en zich een Engels accent aangemeten. Nu ik het weet kan ik zijn accent moeiteloos onderscheiden van dat van Jagger.

A Song For A Son is misschien de meest Engelse plaat van de Pumpkins. De oorlog klinkt als over, het katjes doden gestopt.

Exile On Mainstreet is de meest Amerikaanse plaat van Rolling Stones. Van gospel tot blues, vanaf de eerste tonen is er geen ontkomen aan. Exile On Main Street is voor mij de meeste briljante en complete plaat van de Stones. De plaat schalt door het huis en klinkt nog steeds als nu. Kijkend naar de hoes vraag ik mij weer af hoe je toch drie biljartballen in je mond kunt proppen.

Aan jonge katjes wil ik niet denken.

2e helft

"Brazilie wat pieker je, wat is daar aan de hand. Samen sterk, aan het werk. Jij bent een prachtig land." (vastenlied van Job uit 2009)

1e helft

"Als ze het doelpunt van Brazilie nog een keer laten zien zit ie er echt niet in hoor!" Job in de 20e minuut.